Jutro nie przyjdzie nigdy

„Jutro nie przyjdzie nigdy” – to projekt będący rezultatem współpracy Mirosława Bałki i Katarzyny Krakowiak. Po pierwszej jego odsłonie w białostockiej galerii Arsenał przyszedł czas na ekspozycję w zabytkowym wnętrzu Zbrojowni Sztuki w Gdańsku.

Punktem wyjścia do realizacji projektu było pytanie o poczucie niepewności, jakie towarzyszy nam w coraz szybciej zmieniającym się świecie. To także pytanie o możliwość artykulacji naszych potrzeb i lęków. Powszechnie odczuwamy inflację znaczenia słów w przestrzeni publicznej. Agresja, demagogia i kłamstwo są dzisiaj stałymi elementami dyskursu medialnego i politycznego. Każdego dnia w mediasferze pojawiają się nowe słowa i hasła, które są narzędziami werbalnego wywierania presji i zdobywania dominacji nad innymi poprzez zawartą w tych słowach symboliczną przemoc. Otaczające nas na każdym kroku znaki manipulują naszymi emocjami i potrzebami, mają nas nieustannie pobudzać do reakcji.

Projekt Katarzyny Krakowiak i Mirosława Bałki jest pytaniem o znaczenie słów i znaków, którymi się komunikujemy, ale nie porozumiewamy. Tytuł wystawy sugeruje niemożliwość dalszej narracji, niemożliwość spełnienia się przyszłości w momencie przekreślenia teraźniejszości. Zawiera się w nim także paradoks niemożności określenia czasu: „jutro” nigdy nie nadchodzi, ponieważ z naszego punktu widzenia każdą chwilę musimy określać jako teraźniejszą. W świecie bez przyszłości, w rzeczywistości skazanej na wieczną teraźniejszość, stajemy wobec niemożliwości zarówno transgresji, jak i transcendencji.

Znani ze swoich minimalistycznych dzieł artyści przedstawią realizację składającą się z serii lapidarnych, zagadkowych i poetyckich haseł wykonanych w technice lampy neonowej. Pojedynczym wyrazom, ciągom liter i znaków towarzyszy dźwięk sprzężony z neonowymi światłami. Efektem jest multimedialna instalacja, kompozycja sygnałów wizualnych i dźwiękowych, której ważnym aspektem jest umiejscowienie jej w konkretnej przestrzeni. Pokazane na wystawie neony można odczytywać na co najmniej trzy sposoby: jako chaotyczną polifonię głosów, jako monolog lub jako dialog. Prosta forma otwiera przed widzem możliwość samodzielnej nawigacji pomiędzy sygnałami i nowego konstruowania znaczeń, które mogą dotyczyć indywidualnego doświadczenia każdego z nas.
Prace prezentowane na wystawie pochodzą z Kolekcji II Galerii Arsenał w Białymstoku.