Burza

Po brawurowym projekcie Niderlandy Izadora Weiss powraca do Szekspira i proponuje własną adaptację Burzy opowiedzianą muzyką i tańcem przez fenomenalnych artystów BTT, wśród których pojawiły się nowe talenty z różnych stron świata. W tym spektaklu, jak zawsze, Weiss wiernie trzyma się swoich priorytetów. Najistotniejszy jest dla niej związek muzyki z tańcem, jako warunek istnienia teatru i fundament choreografii. Wciąż wyznaje zasadę, że nie ma w sztuce istotniejszych zadań, jak opowiadanie o człowieku, jego wielkich emocjach, tragediach i heroicznych wyborach moralnych. Wszelkie formalne gry popkulturowe wydają jej się niegodne tak wysokiego terytorium w świecie sztuki, jakim jest scena teatralna. Prawda ludzka i wzruszenia nigdy nie stracą w jej oczach swojej rangi, bez względu na pogardę, jaką darzą te wartości poszukiwacze kreacji opartych na destrukcji i panicznej ucieczce przed opowieścią. Burza będzie więc interpretacją dramatu Szekspira swobodną w swojej warstwie czasu i miejsca akcji, ale wierną podstawowej wymowie dzieła, w którym przezwyciężanie egoizmu na rzecz miłości do córki i poczucia sprawiedliwości artysty obdarzonego wielką władzą nad ludźmi, zyskała piękną teatralną oprawę. I symfonia Mahlera, która towarzyszy temu spektaklowi stanowi w tej oprawie prawdziwy klejnot, a finał opowieści, inspirowany adagiem, z piątej symfonii stanowi kolejne wzruszające do głębi przesłanie Izadory Weiss, by nie lękać się śmierci, jeśli uważamy, że nasze życie miało jakiś sens.