Czekając na.. / Święto wiosny

Godot – Beckettowska postać parabolicznie zastępująca Boga we współczesnym świecie stała się przysłowiowym znakiem niespełnionego oczekiwania, niezrealizowanych tęsknot, marzeń, które nie mają szans na spełnienie. W naszym spektaklu opowiadamy o tych, którzy czekają. Opowiadamy o napięciu, jakie rodzi się podczas oczekiwania. Każde napięcie komplikuje relacje pomiędzy ludźmi. Bycie razem ulega nieustannym przemianom. Nic nie może być stabilne, kiedy każda monada oczekuje na więcej, niż zostało jej dane, więcej, niż może sama wywalczyć w konfrontacji z pragnieniami innej monady. Nasz spektakl nie jest jednak traktatem filozoficznym o pomysłach Leibnitza i Hegla, którego triadę wykorzystujemy tylko do obserwowania jak miłość pomiędzy dwojgiem ludzi rodzi własne zaprzeczenia. To przeciwieństwa, które poprzez inne osoby zamieszane w życie dwojga, kreują uspokajające zmysły trójkąty i ich kombinacje. Interesuje nas konflikt pomiędzy uczuciem domagającym się wierności, a seksualnością niespokojną i wiecznie poszukującą nowej zdobyczy. Nie można opowiedzieć o tym lepiej, niż przy pomocy instrumentu, jakim jest teatr tańca, gdzie odwieczne relacje pomiędzy ciałami stają się czystą poezją.

Przesłanie spektaklu związane jest z powszechną dzisiaj walką demokratycznych struktur globalizującego się społeczeństwa o odbudowanie prawdziwie partnerskich relacji między kobietą i mężczyzną i oczyszczenie terenu walki płci z męskiego szowinizmu i przemocy. Traktowanie kobiety jako przedmiotu służącego zaspokojeniu seksualnych potrzeb i fantazji wciąż jest tematem bolesnym. Przy niezmiennie brzmiących deklaracjach o równouprawnieniu i szacunku dla płci słabszej wciąż widzimy wokół nas niezliczone akty przemocy i pogardy wynikające nie tylko z patologicznych odruchów poszczególnych osobników, ale z powszechnego przyzwolenia, tradycji i kultywowania fałszywych wartości. Nasze Święto wiosny jest gwałtownym znakiem sprzeciwu wobec takiego stanu rzeczy.