Maria

Kiedy niestrudzony odkrywca polskich zapomnianych dzieł, Łukasz Borowicz nagrał płytę z operą Romana Statkowskiego Maria, której libretto powstało w oparciu o romantyczny poemat Antoniego Malczewskiego, postanowiłem, że jak najszybciej wystawię to dzieło w Operze Bałtyckiej. Wyobrażałem sobie trudności z przeniesieniem na scenę kresowych klimatów z odległych czasów i myślałem o inscenizacji w duchu Moniuszki, Sienkiewicza i Matejki, czyli pod wezwaniem „ku pokrzepieniu serc”. Uważam, że na naszych scenach od czasu do czasu powinny istnieć takie zacne obrazki wbrew wszelkim modom i tendencjom. Długo by tłumaczyć dlaczego wciąż tak myślę, mimo że sam przecież często przenoszę stare libretta we współczesne realia.

I oto młody, bardzo obiecujący, angielski reżyser polskiego pochodzenia Michael Gieleta ubiegł moje zamiary i wystawił Marię na ciekawym bardzo festiwalu operowym w irlandzkim Wexford, gdzie odniósł swoją brawurową inscenizacją wielki sukces. Czujny, jak zawsze w takich przypadkach, kiedy polska sztuka jest doceniana w świecie, dyrektor Instytutu Adama Mickiewicza Paweł Potoroczyn przekonał mnie, że warto ten spektakl pokazać w Gdańsku i pomógł nam nawiązać z Wexford ścisłą i owocną w tej sprawie współpracę.
 
Ponieważ inscenizacja nawiązuje wprost do stanu wojennego i realiów gdańskich, wydawało nam się sensowne zaproponować tę premierę jako jedno z wydarzeń festiwalu „Solidarity of Arts”, który kolejny już rok będzie budował pomost pomiędzy różnymi rodzajami artystycznej aktywności, pomiędzy historycznymi podziałami i orientacjami światopoglądowymi, a którego nazwa wymyślona przez niżej podpisanego miała na celu odbudowanie właściwego znaczenia, tak świętego dla nas niegdyś, słowa SOLIDARNOŚĆ.

Dla nas ta premiera ma jeszcze dodatkowy wymiar w sztuce budowania mostów. Mam na myśli przymierze pomiędzy Opera Bałtycka a Grupą LOTOS, mające na celu wspieranie sztuki operowej w Trójmieście. Bez tego przymierza realizacja Marii byłaby niemożliwa.
Marek Weiss