Madama Butterfly

Trudno spośród wielu oper mówiących o miłości (a opowiadają o niej niemal wszystkiej) wskazać bardziej melodramatyczną historię. Nagromadzenie dramatycznych motywów i tragicznych spięć może wydawałoby się śmieszne, gdyby nie wyczucie smaku samego Pucciniego. Jego muzyka jest jak kojący balsam: melodyjna, płynna, poetycka, prowadzona szeroką frazą, ale gdy trzeba – ostra jak brzytwa, przeszywająca jak cios sztyletu, którym w finale bohaterka odbiera sobie życie. Puccini potrafi nie tylko subtelnie oddać egzotykę Japonii, ale też niuanse w portretach psychologicznych swych bohaterów. Nade wszystko stworzył wspaniałą postać głównej bohaterki – rolę wyczerpującą dla wykonawczyni (która niemal nie schodzi ze sceny przez cały wieczór), ale też silnie oddziałującą na widzamnogością przeżyć. "Madama Butterfly" od 100 lat wystawiana jest z powodzeniem na scenach całego świta. Wydawać by się mogło, że niczego nowego nie można już w niej odkryć. Jednak inscenizacja Weissa-Grzesińskiego jest niezwykle świeżym ujęciem tej ogranej historii. Reżyser nie uczynił z głównej bohaterki posłusznej mężczyznom laleczki, zaprogramowanej na dawanie rozkoszy gejszy. Ona też ma pragnienia i ich realizacji poświęca życie. W momencie, gdy okazuje się, że jej marzenia przerastają pełną podłości rzeczywistość, postanawia zachować godność i popełnia harakiri. Doskonała jest koncepcja plastyczna – daleka od japońskiej cepeliady, bliższa orientalnemu minimalizmowi.