Czarodziejski flet

Zgodnie z zapowiedziami proponujemy trzecią część tryptyku mozartowskich arcydzieł. Po Don Giovannim  i Weselu Figara kolej na najbardziej tajemnicze dzieło. Pozornie jest lekkim singspielem o przygodach poszukiwaczy uprowadzonej księżniczki. W rzeczywistości jest wspaniałą poetycką wariacją o świecie bez Boga, w którym ludzie sami ustanowili system wartości i próbują  wśród codziennych radości i trosk bronić tego systemu i nadać mu sens, a jednocześnie nadać sens własnemu kruchemu życiu. Pozornie jest to ironiczna opowieść o masonerii – jej pięknie i śmiesznostkach, ale pod nią znajdziemy wyznanie, że prawdziwa mądrość człowieka nie kryje się w tajemnych księgach i obrzędach, tylko w miłości i prostych chwilach ulotnego szczęścia. Nasz hołd wobec genialnego kompozytora będzie i tym razem polegał na najwyższej, na jaką stać nasz zespół, staranności w zrealizowaniu jego partytury.
 
Czarodziejski flet to arcydzieło Mozarta, które powstało na marginesie ostatniego jego dzieła, czyli Requiem. Wydawać by się mogło, że jest to bajka o księciu szukającym ukochanej i jego kompanie, ale to tylko pozory. Przyglądając się bliżej tej operze dostrzeżemy  w niej przesłania filozoficzne dotyczące wierności, poświęceniu, którego wymaga prawdziwa miłość. Zauważymy rozczarowanie kompozytora wolnomularstwem (Mozart wraz z Schikanederem byli masonami, zasiadali w loży). I wreszcie spostrzeżemy, że Mozart odkrywa przed nami przyczyny napięć pomiędzy światem męskim i kobiecym. Odkryjemy za kompozytorem, iż największym skarbem człowieka jest jego wolność, na którą trzeba sobie zasłużyć, którą nie jest łatwo osiągnąć.

Opera powstała z inicjatywy Schikanedera, aktora, śpiewaka, impresaria, wierszoklety, pierwszego odtwórcy partii Papagena  w 1791 roku. Pomyślana było jako kolorowe widowisko dla mało wyrobionej publiczności, lubiącej opowiastki z gatunku fantasy. Nie mogło w niej zabraknąć walki dobrych mocy ze złymi, wątku miłosnego, rubasznych żartów i magicznych gadżetów. Nic nie zapowiadało, że powstanie genialne dzieło, bogate w treści i znaczenia. Prapremiera odbyła się 30 września 1791 roku w Theater auf dem Wien w Wiedniu. Polska premiera odbyła się w Warszawie, w 1793 roku. Partytura zawiera m.in. słynną arię Królowej Nocy z popisową koloraturą, która dla wielu jest synonimem operowego śpiewu.

libretto Emanuel Schikaneder
Prapremiera Wiedeń, 30 września 1791
Premiera w Operze Bałtyckiej 27 marca 2010

kierownictwo muzyczne Jose Maria Florencio
inscenizacja i reżyseria Marek Weiss
scenografia i kostiumy Hanna Szymczak
choreografia Izadora Weiss
przygotowanie Chóru Dariusz Tabisz
projekcje multimedialne Marek Zygmunt
niemiecka wersja językowa / tłumaczenie wyświetlane nad sceną
 
obsada:
 
Tamino:    Aleksander Kunach
Papageno: Robert Gierlach
Pamina:    Anna Mikołajczyk
Królowa: Edyta Piasecka, Aleksandra Buczek
Sarastro: Daniel Borowski
Dama I: Anna Fabrello
Dama II: Monika Fedyk
Dama III: Joanna Cortes
Monostatos: Łukasz Wroński
Chłopiec I: Jaryna Kuzmych
Chłopiec II: Karo
Chłopiec III: Tomasz Raczkiewicz
Mówca:    Piotr Nowacki
Papagena: Julia Iwaszkiewicz
Zbrojny I: Vitaly Vydra
Zbrojny II: Taras Kuzmych
 
Sarastro: Daniel Borowski
 Dama I: Anna Fabrello
Dama II: Monika Fedyk- Klimaszewska
Dama III: Joanna Cortes
Monostatos: Łukasz Wroński
Chłopiec I: Jaryna Kuzmych
Chłopiec II: Karol Bartosiński
Chłopiec III: Jan Monowid
Mówca: Piotr Nowacki
Papagena: Julia Iwaszkiewicz
Zbrojny I: Vitaly Vydra
Zbrojny II: Taras Kuzmych