Fuera de Campo

Punktem wyjścia spektaklu  jest ciało i ruch. Każdy z wykonawców, mimo iż przestrzeń spektaklu jest wspólna, działa w odosobnieniu. Opowiada własną historię, a widzowie decydują, kto jest kim i jakie są relacje między postaciami. Sens działań na scenie jest nadawany przez obserwatorów, a zatem odpowiedzialność za spójność narracji spada na publiczność. Bo to jej obecność sprawia, że tancerze przybierają  pozy, które są dążeniem do porozumienia i mogą mieć określone znaczenia. Są oni poza zasięgiem, można ich obserwować, ale nie można mieć na nich wpływu, takiego, który mógłby zmienić znaczenie obrazu. Obrazu, którego sam wybór wyklucza inne obrazy i punkty odniesienia. Taniec zatem jest metodą  służącą do dotarcia głębiej pod powierzchnię, do sensu i znaczeń relacji, które można dostrzec  dopiero przy obserwacji  z zewnątrz. Daje szansę wyobraźni na odczucie czegoś, co pozornie nie istnieje, czego nie można dostrzec w codziennym życiu.