T.E.O.R.E.M.A.T

Od czasu zrealizowania przez Piera Paolo Pasoliniego kultowego, choć znanego głównie we wtajemniczonych koneserskich gronach filmu TEOREMA minęło 40 lat. Wtedy, w 1968 roku, świat zmierzał do wielkiego przesilenia. Społeczne napięcia wynikały w równym stopniu z frustrującego braku, jak i z nadmiaru, który w efekcie okazywał się brakiem. W swoim najnowszym projekcie Jarzyna wykorzystuje strukturę dzieła Pasoliniego do przeprowadzenia studium doświadczenia granicznego, czy raczej doświadczenia-granicy. W życiu bohaterów spektaklu Pasoliniego, podobnie jak w życiu każdego człowieka, pojawia się taki punkt krytyczny, wyrasta mur, który - jak twierdził Karl Jaspers - wymaga decyzji: albo wyłączyć się z życia, albo osiągnąć wyższą świadomość i przekroczyć dotychczasowe ograniczenia. Jarzyna posługuje się dziełem Pasoliniego i w ramach laboratoryjnej pracy z aktorami tworzy teatralny palimpsest: wzór, model, teoremat swojej egzystencjalnej drogi.

„Najbardziej niezwykłe i najlepsze przedstawienie [festiwalu Dialog] również w tym roku pochodzi z Polski. Podczas gdy na poprzednim Dialogu były to Anioły w Ameryce Warlikowskiego, które zostawiły w tyle inne spektakle, tak tym razem trofeum należy się jego koledze Grzegorzowi Jarzynie za T.E.O.R.E.M.A.T., sceniczną adaptację filmu Pasoliniego TEOREMA, która w kilkudziesięciu scenach opisuje tęsknotę ciała i duszy za wybawieniem, zespoleniem, odgraniczeniem. Pierwsza scena z padre padrone przy biurku, jego żoną przy oknie, bratem i siostrą, którzy szczotkują sobie wzajemnie włosy, i służącą nakrywającą do stołu, podczas gdy w tle grzmią groźnie władcze dzwony kościelne, grana jest z drobnymi modyfikacjami trzy razy z rzędu. Kiedy następnie pojawia się tajemniczy przybysz, dzwony cichną, a budzi się ciało - obcy każdego z nich uwalnia ku pożądaniu i ku rozpaczy, a następnie znika tak nagle, jak się pojawił. Jarzyna znajduje czułe, ale również komiczne obrazy w scenach uwodzenia, nie zdradza tajemnicy nieznajomego, z lekkością reżyseruje stan zawieszenia zbudowany na zalęknionym życzeniu i blasku marzenia. W wyświetlanym w spektaklu fragmencie filmu przechodnie pytani są, czy cuda się zdarzają. W teatrze tak. To właśnie jeden z nich."